Maandag 3 januari mocht Het Zaanse Paard (ik weiger ut te zeggen) voor de beker van de NHSB tegen Het Spaarne. Ik was de zelf de wedstrijd bijna vergeten, maar Chris, Hans en Remco leken wel scherp.

Chris met wit op bord 2 tegen Aad de Bruin stond al snel overwegend. Zwart had een totaal opgesloten loper. Het leek op een slechte Fransman voor zwart. Toen zwart d4 mocht spelen, leek zwart wat ruimte te krijgen, maar toen hij vluchtte met zijn koning naar g7, wist Chris hem tactisch te verschalken.

Remco speelde met wit tegen Bert Bergshoef en kreeg met een gesloten Siciliaan een steeds overwegender stelling. Ook deze keer was ik jaloers op zijn openingsbehandeling. Toen zwart met ongeveer al zijn stukken op de laatste rij stond, kwam er echter zand in de motor en kon zwart zich enigszins bevrijden in het centrum. Maar ook Remco toch door te drukken en eindigde met een matcombinatie.

Wat Hans met zwart tegen Frans Arp deed heb ik niet goed kunnen zien. Het leek mij dat hij makkelijk stond na de opening (Frans?). Naar eigen zeggen had hij een kans om op +2 te komen. Dit miste hij en vervolgens kwam er geen goede zet meer uit zijn vingers. Dus stond het 2-1 en dus was remise of winst bij mij goed, maar verlies zou verlies voor het team betekenen.

En laat ik nu net zwaar verloren staan. Ik speelde met zwart tegen Loek Veenendaal de Modern. Hij speelde een c3-systeem, dat ik nu eens goed ga bekijken. Ik pakte het te passief aan en had weinig zinvolle plannen om verder te komen. Hij bleef besliste en goede zetten spelen. Met nog bijna 3 minuten tegen 30 minuten, wist ik in een toreneindspel met 2 pionnen te vluchten. En daar begon hij onzeker te spelen. Ik won een pion terug en zoals altijd loopt 1 pion harder dan 2. Met nog 1 minuut 43 tegen 33 seconden heb ik maar remise aangeboden, wat verstandig genoeg werd aangenomen. Slecht spelen (behalve het eindspel dan) en toch ontsnappen; er is niets fijners! Een lekker begin van 2025.