Afgelopen maandag 17 April overleed Eric Bark. Hij mocht slechts 60 jaar worden. Schaakvriend, oud voorzitter en veelvoudig clubkampioen van ZSC Saende  en bovendien een ontzettend aimabel mens. Onze gedachten gaan in eerste instantie natuurlijk uit naar Ingeborg en Rene, die hem op een bewonderenswaardige manier gesteund en verzorgd hebben, maar velen zullen met hen mee treuren om dit immense verlies. Eric Bark was de verpersoonlijking van ZSC Saende. Bijna zijn hele leven lang heeft hij voor onze club gespeeld. Zijn liefde en inzicht  voor het schaakspel was indrukwekkend te noemen.

Al op jeugdige leeftijd openbaarde zich zijn talent. Hij is meermalen kampioen van de Zaanstreek geweest en behoorde tot de sterksten in zijn leeftijdscategorie in (Noord) Holland. Meermalen heeft hij meegedaan aan kwalificatie wedstrijden voor het NK senioren en in de tijd dat er nog geen ratinginflatie was, had hij een rating stevig in de 2200.

 Eric geeft uitleg (begin jaren 80)

Ik ken Eric sinds het begin van mijn middelbare schooltijd. Hij was net wat ouder dan ik en zat een klas hoger. Het Zaanlands Lyceum was in die tijd een vrijplaats voor vrije geesten, meer bekrompen geesten zouden zeggen gespuis, en als je maar voldoendes haalde voor proefwerken was er veel mogelijk. Schaken in de pauzes natuurlijk, maar ook onder lestijd werd het oogluikend toegelaten. Net als kaarten en ik kan wel zeggen, gekaart hebben we. We hadden een vaste groep spelletjesfanaten, waarvan wij beiden tot de harde kern behoorden. Toepen, zwikken, zeilen, boerenbridge,  een-en-twintigen, een-en-dertigen, pokeren en god mag weten hoe die spelletjes allemaal heetten, wij speelden het, en altijd om geld, anders was er niks aan vonden we.  Op een gegeven moment vond de conrector het te gek worden wat dat geld betreft en nam ons geld in om het aan Amnesty International te geven. Dat pikten we niet.

Wij naar het politiebureau om de conrector aan te geven wegens diefstal. Hij moest het geld inderdaad teruggeven maar het gevolg was wel dat het schoolreglement werd veranderd, zodat er niet meer met geld kon worden gespeeld. Luciferhoutjes en damstenen brachten uitkomst.

Nadat hij geslaagd was voor het gymnasium scheidden onze wegen. De roerige jaren tachtig waarin onze studententijd viel, slokte de aandacht op, bij mij was er geen tijd meer om te schaken. Pas in 2007 kwam ik weer terug in de schaakwereld. Veel was er niet veranderd. Eric was wat zwaarder geworden, zag er nog steeds studentikoos uit, speelde geen interne meer, alleen externe, maar soms zag je nog een glimp van zijn talent. Zo verschalkte hij in het AZ stadion tegen de Waagtoren een veel sterker geachte tegenstander in slechtere stand door steeds maar weer de beste zet te doen en niet te willen verliezen, want verliezen daar had hij niet veel talent voor.

Later bleek dat zijn alcohol inname nog steeds van een studentikoos niveau was. Maar het tekent zijn karakter en doorzettingsvermogen dat hij van de ene op de andere dag stopte. Hij ging de dingen anders aanpakken. Viel vele kilo’s af, zag er weer gezond uit. Ging weer interne spelen, werd voorzitter van de club, hartstochtelijk voorstander van de fusie met HWP, aanjager van het NHSB team dat met onze gemeenschappelijke vriend en mede Zaanlandiaan Manuel Bosboom als kopman dit jaar leidde tot het kampioenschap van de eerste klasse.

Zelf heeft hij daar gelukkig nog een bijdrage aan kunnen leveren. Want nadat hij de diagnose kanker kreeg en genezing uitgesloten was heeft ie met een ijzeren wilskracht geprobeerd om nog zo veel mogelijk deel uit te maken van de schaakwereld. Hij presteerde zelfs nog ontzettend sterk in een toernooi in Belgie. Won in het begin van het seizoen voor zowel NHSB en KNSB team de nodige wedstrijden. Maar met progressie van ziekte en toename van het gebruik van krachtige pijnstillers om de vaak ondragelijke pijn het hoofd te bieden, werd hij minder scherp, baalde ervan dat hij punten verloor tegen prutsers zoals hij het zelf zei. Zo verloor hij in Utrecht in zijn ogen volkomen onnodig een belangrijk punt, baalde er stevig van, maar toen we gezamenlijk terug gingen met de trein naar Zaandam zag en hoorde ik hoeveel pijn hij had, hoeveel morfine hij nodig had.

Toch heb ik hem geen seconde horen klagen. Tot het laatst bleef hij strijdbaar. Helaas viel dit eindspel onmogelijk te winnen.