In de uitnodiging aan onze spelers voor de wedstrijd van Het Witte Paard 2 tegen HWP 5 wees ik erop dat de club uit Haarlem ons de laatste jaren nogal eens dwars had gezeten.

Dat sloeg niet zozeer op het team dat deze keer op bezoek kwam, want tegen hun5ehebben we met ons2enog nooit gespeeld.

En ook was niet altijd de uitslag in ons nadeel.

Ik ben eens gaan kijken naar resultaten in de laatste tien seizoenen.

In 2004/2005 speelde Het Witte Paard 2 in de1e klasse NHSBeen thuiswedstrijd tegenHWP 2,die eindigde in 4-4.

In 2006/2007 gingen wij naar Haarlem. In de laatste ronde ging het om het kampioenschap van de2e klasse D. Wij kregen tegenHWP 3geen schijn van kans: 6-2.

Daarna kwam ons tweede HWP een aantal jaren niet tegen, maar in 2010/2011 werd de reeks voortgezet, tegenHWP 4(let op de steeds lager wordende nummering van de HWP teams!).

Ook nu, in de2e klasse C, een cruciale wedstrijd. Door de 3½-4½ in ons nadeel werd HWP 4 kampioen en degradeerden wij naar de3e klasse.

In die klasse ontmoetten we in de volgende twee seizoenen achtereenvolgensHWP 7enHWP 6. Van 7 konden wij eindelijk eens winnen (5-3) maar van 6 verloren we vorig jaar met 3½-4½. Desondanks werden we toen wel kampioen.

Zodat we nu in de2e klassekennis konden maken metHWP 5(de nummers gaan weer omhoog).

Door diverse omstandigheden, prettige en minder prettige, was ons team ten opzichte van de opstelling waarin we in de vorige ronde koploper Volendam verrasten, nogal verzwakt. Hans zat in Zuid-Afrika, Robin kon elk moment vader worden en Joop kampte met lichamelijk ongemak.

Ook HWP 5 miste drie basisspelers en had voor deze gelegenheid de man met de laagste rating, de Zaandijker Thijs Heijltjes – deed wel eens mee aan ons chess960 toernooi – aan bord 1 gezet.

Daar maakte hij het mij toch nog (on)behoorlijk lastig. Maar daarover later.

Aan bord 8 maakte bij ons jeugdlid Bob de Wit zijn debuut en hij trok onverschrokken van leer. Met een pion meer zag ik hem al minstens remise maken, maar toen hij het even later onnauwkeurig deed keerden de kansen en moest Bob capituleren. Dat was al vrij snel 0-1.

Hierna duurde het geruime tijd voordat de volgende uitslag viel te noteren. Aan de meeste borden was nauwelijks sprake van overwicht van de een of ander. Achtereenvolgens eindigden de partijen van Leendert, Piet Zegers en Paul in remise.

De gelijkmaker kwam op mijn naam. Zoals gezegd niet zonder slag of stoot. Mijn tegenstander verspeelde weliswaar een pion maar begon toen een onaangename druk langs de open e-lijn uit te oefenen. Het kostte me veel bedenktijd om secuur te verdedigen. Dat lukte en toen vervolgens een tweede witte pion sneuvelde en ik kon afwikkelen naar een dame-eindspel was de klus snel geklaard.

Inmiddels was bij de resterende drie partijen de eerste tijdcontrole gepasseerd. Het leek mij de kant van 4-4 op te gaan. André stond aanvankelijk beter, kwam een pion achter maar kon vluchten in eeuwig schaak. Piet van Tellingen kwam met zijn niet-favoriete zwarte stukken toch behoorlijk uit de opening en ontfutselde zijn tegenstander een paar pionnen. Onder druk van de klok produceerde hij helaas een aantal zwakke zetten en verloor.

Daar ging de hoop op een gelijkspel want Roland, die na een minder gelukkige lange rochade al een poos in de klem zat, ging roemloos ten onder.

Kijkend naar de ratingverhouding aan verschillende borden mogen we nog niet mopperen. Met de gedeelde koppositie die wij na een overwinning zouden hebben ingenomen hadden we toch boven onze stand geleefd.