Op de avond voordat de verschrikkelijke sneeuwval toesloeg konden we Wijkcentrum Prinsenhof in Beverwijk, de thuisbasis van De Wijker Toren, nog moeiteloos bereiken.

Acht man in vijf auto’s, niet echt milieubewust. Doch daar warenredenen voor.

Als eerste liet Leendert, die nog wel even iets moest regelen om als vervanger van Joop te kunnen aantreden, weten dat hij dan rechtstreeks ging om nog een beetje op tijd te zijn. Nadat ik hem, met cc’s aan de anderen, had gemaild dat er wel voldoende chauffeurs zouden zijn, vroeg ook Robin toestemming om zelfstandig te gaan. “Ik merk dat ik de volgende dag altijd mooi ben”, gaf hij als reden. Daarna kwam ook Paul op het idee om op eigen gelegenheid te gaan; hij moest de volgende ochtend al om vijf uur op.

Donderdagochtend belde Piet van Tellingen me. “Schrik niet, ik doe wel mee hoor. Maar het is zo verschrikkelijk koud, zal ik je vanavond van huis ophalen, dan hoef je niet op de fiets naar De Boed”.

Och, de vorige middag had ik nog op de fiets de kou getrotseerd om met Joop Chess960 te spelen in Het Zaanse Hoekje en ’s middags op de wedstrijddag moest ik nog fietsen naar het ZMC om mijn bij een val met de fiets gekwetste rechterpink te laten bevrijden, maar ik maakte toch graag gebruik van Piets sympathieke aanbod. Als wij dan Roland in Krommenie oppikten konden Piet Zegers en Hans ook samen rechtstreeks naar Beverwijk gaan. En zo geschiedde.

Piet, Roland en ik bereikten, ondanks een niet al te gebruiksvriendelijke Tom Tom, waarover later nog iets, op tijd het fraaie Wijkcentrum Prinsenhof. Daar zaten Hans, Paul, Piet en Robin al aan de koffie. Leendert arriveerde kort nadat we hadden plaatsgenomen in een apart zaaltje waar het tropisch warm was. In het heetst van de strijd gingen er dan ook diverse truien uit.

Erg heet kan de strijd trouwens niet genoemd worden. Daarvoor waren de Wijker Torenaars aan de borden 2, 1 en 3 te vrijgevig. In deze volgorde deden zij aan Roland, Jan en Piet Z. al binnen anderhalf uur het punt min of meer cadeau. Roland viel na wat schermutselingen in het centrum met een pion een toren aan. De situatie was zoiets als: wit Te4, ongedekte dame op c2, zwart pionnen d5 en d4, gedekte dame op g6. De witte toren zou zich dus moeten terugtrekken naar e2 om de dame te dekken, waarop kon volgen vorkje d3. Dus opgegeven. Jan kon na 20…., f6?? met zijn dame binnenvallen op g6 en mat in enkele zetten was onontkoombaar. Piet kwam wat moeilijk uit de opening maar toen zijn tegenstander een giftig pionnetje inslikte kon zijn paard diens dame en toren aanvallen. In plaats van kwaliteitverlies koos wit voor een kansloos torenoffer en gaf kort daarna op.

0-3 dus, het leek een makkie te worden. Wat winst van de wedstrijd betreft klopt dat ook wel, want nadat Paul vrij kansloos van het bord was gespeeld boekte Robin – hij en zijn opponent hadden alles geruild behalve de dames en een hoop pionnen – een geruisloze remise en voegde Hans zich bij de winnaars toen Peter v.d. Meulen (ook ooit Witte Paarder) zich in een matnet nestelde.

Erg veel groter zou de zege echter niet worden. Nadat hij goed uit de geliefde f4-opening was gekomen verspeelde Piet v.T. een kwaliteit. Toch was hij met een soort “paard van Ree” op h8 van zijn tegenstander niet kansloos. Maar na het toelaten van dameruil werd het een hopeloze zaak.

Leendert tenslotte nam ongeveer twintig minuten voor een loperoffer met aanvalskansen. Hij kreeg het stuk terug en veroverde zelfs de dame tegen toren en paard. Mede door gebrek aan tijd was het nog de vraag of er winst in zat, dus nam hij genoegen met remise.

Deze derde 5-3 zege op rij brengt ons naar de tweede plaats, 2 matchpunten achter Assendelft dat tot nu toe alles won. Gezien het resterende programma – zij krijgen behalve De Wijker Toren 4 nog de twee laagstgeklasseerde teams – is het zeer de vraag of we nog een misstap van hen mogen verwachten.

Nog even terug naar de Tom Tom. Piet stelde hem voor de terugrit gewoontegetrouw in op zijn huisadres in Westerkoog, terwijl Roland en ik toch nog graag naar Krommenie en Wormer wilden. Dus werden we via de duistere Aagtendijk en Genieweg al meanderend naar het Luchtoorlogmuseum aan de Communicatieweg geloodst, waar de mechanische stem richting Assendelft adviseerde. Op mijn bevel ging Piet toch maar rechtdoor – “als het kan omkeren”, zei Tom boos – en zo kwamen we via Busch en Dam op de Provincialeweg, waarna Roland en ik netjes thuis werden afgezet.

Kijk voor de gedetailleerde uitslag en de stand op:

http://www.nhsb.nl/index.php?pageID=2&seizoenID=2011&klasseID=526